Oprócz Niemców śmigieł trójłopatowych na szeroką skalę w myśliwcach używali także Rosjanie. I zarówno jedni jak i drudzy stosowali uzbrojenie strzeleckie strzelające przez krąg śmigła. Zapewne dlatego stosowali śmigła z 3 łopatami po to aby nie obniżać szybkostrzelności broni pokładowej, bo zwiększając liczbę łopat zmniejsza się margines wolnego miejsca na przelot pocisku przez tarczę śmigła (3 łopaty - każda co 120 stopni, 4 łopaty - każda co 90 stopni).
Obserwując rozwój takiego np. Spitfire'a widać że wraz ze wzrostem mocy silnika śmigło miało coraz więcej łopat: prototyp - śmigło 2-łopatowe, wersje Mk. I - V - śmigło 3-łopatowe, wersje z silnikami RR Merlin serii 60 - śmigło 4-łopatowe, wersje z silnikiem Griffon - śmigło 5-łopatowe (były też próby ze śmigłami przeciwbieżnymi z łącznie 6 łopatami). Niemcy nie mogąc dodawać kolejnych łopat mogli albo zwiększać średnicę śmigła - ale tu problemem jest po pierwsze wysokość podwozia, żeby śmigło nie orało ziemi przy starcie, a po drugie (ważniejsze) czym dłuższe łopaty tym ich końcówki poruszają się z większą prędkością zbliżając się do prędkości dźwięku, a to oznacza wzrost oporu i spadek sprawności śmigła, albo mogli też zwiększać szerokość łopat śmigła dla zapewnienia ich odpowiedniej powierzchni nośnej, co też uczynili.
