Standard: transport, misje ratownicze (EMS i SAR), wożenie skoczków spadochronowych, robienie za powietrzny dźwig, gaszenie pożarów itp. itd.
Praktycznie każda wersja Huey'a trafiła na rynek cywilny, z wyjątkiem wersji C i Y (C była uzbrojoną wersją - tak jak B, ale o silniejszym napędzie i wirnikiem i belka ogonową wersji D, natomiast Y to całkowicie przerobiona maszyna).
Wojskowe oznaczenie / cywilny numer modelu:
UH-1A/B/E - 204 (wersja krótka)
UH-1F/J - 204 (wersja zamówiona przez USAF z silnikiem z Sea Kinga, obróconym o 180 stopni, z dodatkowymi modyfikacjami z wersji C, trochę od niej silniejszy, potem wykorzystywany do szkolenia i stamtąd trafił na rynek cywilny - głownie wykorzystywany do transportu ładunków podwieszanych i gaszenia pożarów na antypodach)
UH-1D - 205 (wersja długa)
UH-1H - 205A (m.in. większy wirnik)
UH-1N - 212 (pakiet dwóch silników PT6 w miejsce jednego lycoming)
Bell 412 - Bell212 z nowym 4-łopatowym wirnikiem, powstał jako cywilny wariant - zaadoptowany w Kanadzie jako CH-146
Bell 214ST - totalny dziwoląg, powstał jako model cywilny, ale sprzedany głównie Armii Irackiej - maszyna tylko z grubsza przypominające inne Hueye, posiadał wirnik główny z Cobry, a zespół napędowy składał się z dwóch silników z Blackhawka. Najszybszy wariant, nadal miejscami spotykany w roli transportu platform wiertniczych.
Bell 214B - to też wersja czysto cywilna, ale z zespołem napędowym i wirnikiem z Cobry - AH-1S (jak do tej pory najlepszy udźwig z wszystkich wariantów)
Z wersji czysto cywilnych były jeszcze 205A1 - wersja 205A z wirnikiem z 212, oraz 210 - czyli 205A1 z kadłubem z wersji 212 i dodatkowymi ulepszeniami (nowa awionika).
W tej chwili jedynym produkowanym wariantem jest 412 oraz końcówka zamówionych przez USAF HH-1H, reprezentujących standard modelu 210.