Symulator zajmował 3 pomieszczenia, w pierwszym stała kabina to co widać na zdjęciach obok niej były pulpity instruktora gdzie zdublowane były przyrządy dalej w pomieszczeniu obok stały szafy z całą elektroniką obliczeniową oczywiście w wersjii analogowej, a w ostatnim pomieszczeniu była makieta lotniska i okolic nad którą przemieszczała się kamera z której obraz rzucany był na monitory przed kabiną także projekcja obrazu była tylko jeśli latało się w okolicach lotniska i to na małej wysokości no i oczywiście przy starcie i lądowaniu, pozatym monitory gasły i lot odbywał się tylko na przyrzady.
Pozwólcie że rozwinę tę myśl. Czym była sceneria zobrazowana na monitorze przy pomocy kamer TV.
Cały system do symulacji obserwacji sytuacji wzrokowej w latach 1970 oparty był na czarno-białym monitorze i to nie komputera jak to zwykle bywa dzisiaj, ale pracował przy pomocy kamery TV filmującej modele krajobrazu znajdujące się na ścianach pomieszczenia.
Przykładowo, trenażer był wyposażony w dwa modele:
Model terenu wokół lotniska o wymiarach ok. 4 x 6 km, w skali 1: 2 000
Model terenu o wymiarach ok. 24 x 60 km, w skali 1: 10 000
W modelu lotniska pozycja obrazu z kamery odpowiadała pozycji do lądowania samolotu. Model przedstawiał lotnisko i budynki w najbliższej okolicy.
System musiał być ponadto jeszcze tak sprytnie skonstruowany aby podczas filmowania modelu terenu z obiektami kamera TV nie spadła poniżej poziomu, który mógłby kolidować np. z jakimś budynkiem makiety.
To ograniczenie nie miało zastosowania do modelu pasa startowego.
Po starcie symulator przełączał się na drugi model krajobrazu.
Model bez przestrzennych elementów krajobrazu, zawierał tylko kontrastujące obszary pól, lasów, rzek i linii komunikacyjnych.
Model przystosowany był do wznoszenia, zniżania zmiany wysokości "lotu", a także obracał się wokół osi wzdłużnej, aby symulować pochylenia obrazu podczas pokonywania zakrętów.
System wyposażony był w odpowiednie lustra które miały zapobiegać podczas "niskiego poziom lotu" efektowi ścigania własnego cienia.
Obraz z telewizorów projekcyjnych pokazywał również na horyzoncie chmury, w zależności od ustawienia warunków atmosferycznych, w ten sposób model krajobraz obrazował także schodzenie poniżej chmur.
Trenażery tego typu kontrolowane były przez analogowy komputer, używany na przełomie lat sześćdziesiątych i początku lat siedemdziesiątych.
Słowo "analogowy" oznacza, że komputer ten nie przetwarzał danych cyfrowych, ale zmienne wejściowe i wyjściowe napięcia.
Najprostszym sposobem konwersji tych zmiennych jest zastosowanie potencjometru. Kąt dzwigni mechanicznej odpowiadał oporowi potencjometru, a więc napięciu, które było wprowadzane jako zmienna wejściowa do komputera.
Komputer pracował także przez przetwarzanie wartości logicznych 1,0 (on - off) – sygnałów z poszczególnych przełączników w kabinie pilota.
Komputer przechowywał w pamięci matematyczny model samolotu. Model ten uwzględniał wiele parametrów konfiguracyjnych lotu samolotem i parametry lotu jak przyspieszenie, czas reakcji silnika, interwencji pilota w postępowaniu, czas wyciągnięć i wciągnięć podwozia, klap, hamowania i tarcz, mógł obliczyć oddziaływanie wiatru i oporu powietrza na prędkość oraz zmniejszanie się ilości paliwa podczas lotu ... itp.
Model lotu opisywał za pomocą parametrycznych równań różniczkowych stosunek ilościowy wielu czynników w połączeniu z innymi, biorąc pod uwagę takie parametry, jak wysokość lotu, wysokość lotniska, kierunek i siłę wiatru oraz wiele innych. Trenażer symulował również system RSBN, w trybach: nawigacji i lądowania.
