Autor Wątek: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'  (Przeczytany 10748 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Botras

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #30 dnia: Lipca 15, 2006, 15:48:55 »
Modyfikacja nie koniecznie musi oznaczać zmianę liczby oktanowej i jestem pewien ze w tym przypadku  tak właśnie było[...].

I wedle mojej najlepszej wiedzy szło o jakieś drugorzędne dodatki, które jednak miały znaczenie dla eksploatacji przy większych ciśnieniach - mimo braku zmiany liczby oktanowej.
Znowu nie-pamiętam-gdzie-czytałem, że tak naprawdę, to do niemieckich syntetyków nie da się aplikować takiej samej miary zawartości oktanów w oktanach :004:, jak do paliw z mineralnych, bo i emm* węglowodorowa "baza" i umm* armatyczne i inne dodatki były trochę z innej bajki. Ktoś ów powiadał, że C3 mniej-więcej odpowiadała 100/130!


*czyt: nie wiem o czym mówię :003:

Schmeisser

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #31 dnia: Lipca 15, 2006, 18:02:00 »
odpowiadała :D - niemcy określali paliwo tylko na podstawie l. oktanowej dla mieszanki ubogiej i rzeczywiscie C3 było 'prawie jak 100/130'
Liczba oktanowa pozostaje liczbą oktanową niezależnie od tego skąd się wzieło paliwo, dla paliwa dieslowskiego mamy np. liczbę cetanową , którą określa się też paliwa dieslowskie z rzepaku, dla LPG jest liczba butanowa.
Liczba oktanowa  jest jak komisja nadzoru budowlanego - lol - niezależnie z czego się zbuduje dom , musi spełniać normy bezpieczeństwa, tyle że w odróżnieniu od komisji jest nieprzekupna
Mam juz troche informacji na temat niemieckich paliw i napewno napisze o podstawowych problemach napisze wkrótce

edit

Główne zarzuty dla oskarżonych paliw to poza pronazistowską ideologią lol jest ich 'suchość' czyli znikome zdolności do smarowania - rzeczywiście z tego powodu wprowadzano pewne modyfikacje , nie tyle w silnikach co w olejach. Główny producent oleju silnikowego , firma Rotring zmieniała własności olejów i ogólnie rzecz ujmując starsze partie oleju mogły słabo być kompatybilne z nowszymi partiami benzyn.  Typpisch rzekłbym dla trzeciego rajchu :D :D  :D
« Ostatnia zmiana: Lipca 15, 2006, 18:25:01 wysłana przez Schmeisser »

Offline KosiMazaki

  • Administrator
  • *****
    • http://www.kg200.il2forum.pl
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #32 dnia: Lipca 16, 2006, 14:51:48 »
Dostałem od Andiego, nie traktujcie tego jako patyk w mrowisko a raczej jako ciekawostkę ;]

http://www.ghostskies.com/chinopics/EAA_Interviews.wmv
I/KG200_Doktor  1972-†2006

"Herr Rittmeister wylądował, klasnął w dłonie mówiąc: Donnerwetter! Osiemdziesiąt jest godną szacunku liczbą"

Botras

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #33 dnia: Lipca 16, 2006, 15:12:33 »
I parę komentarzy ze świata :001:

v2

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #34 dnia: Sierpnia 31, 2006, 22:59:50 »
Oto opinia ex pilota 109...
Today, I spent a few hours of conversation with Manfred Leisebein.

The backround was that Mr. Leisebein had been at the annual JG 52 reunion which was taking place in Altenstein during the weekend, and afterwards he wanted to drop by at Speyer to have a look at the Bf 109G-4 "white 3" there, which was flown by JG 52.

He called the manager of the museum and told him to invite some friends. That included NSU (of "Bir Hacheim" campaign fame) and, through NSU, me...

Sadly Yogy and CSThor couldn't come, so it was just a very small group.
I had met a really famous Luftwaffe ace in April, Walter Schuck, but that was more like talking to a celebrity at a booksighning session, while today it was a private conversation.

Fähnrich Walter Leisebein began flight training in late 1944 and joined 3./JG 52 in December 1945.
He flew 35 combat sorties and shot down five russian aircraft and was awarded the EK II.
He went into russian captivity together with Hartmann and the rest of I. and III. JG 52.
He flew 109G-10s and G-14s in combat and 109G-6s and G-12s as well as Bücker 181 and others in training.

While being around 80, I was suprised how youthful he seemed to me, and how good his memory was. He pretty much seemed to recall every move in every air combat he ever flew.

He delved a lot into how it was to fly the 109, how tricky the takeoff and landing was if you were not used to its peculiarities, though he himself never had any serious takeoff or landing accident, except by combat damage.
Interesting was how difficult the fighting in 1945 Silesia was. While JG 52 certainly didnt suffer the same degree of losses as the west front units, it operated under far more primitive circumstances, with nonexisting ground control and from camouflaged bases which were literally air acres, not airfields.

Regarding the "how Il2 compares" question, he shed light on some points:

- 109s never lost any rudder or elevator control until around 800 km/h and you couldnt go faster with a 109 anyway.
- He never even noticed muzzle flash, even from the Mk 108, which was his weapon of choice against Il-2s
- You definitely could not hear any sounds of other aircraft or even weapons of enemy aircraft firing. He didnt notice a La-5/7 firing behind him until he looked back and looked directly into its gun muzzles.
- Drop tanks were hated because even the rack reduced speed by some 20 km/h
- nobody used manual prop pitch except to feather the prop for gliding and belly landings. It was possible to use it but nobody saw any point in it as the automatic always was more effective
- most feared enemy aircraft was the Yak-3, as it could outclimb the 109. However, he only encountered La-5 or La-7s, Yak-9s and Il-2s and once a Pe-2
- identification in the air was very difficult, and mostly nobody bothered with anything more than seeing red stars. After that, no one had time to think about anything else than survival and getting a kill
- Lavotchkin units were very agressive and sought offensive combat, yet they still engaged 4 Las with 2 109s once and no one was hurt on either side.
- Yak units mostly operated as close escort for Il-2s and flew defensively, rather seeking to draw off 109s from the Sturmoviks than to seek kills. Still he recalls them as very disciplined and good flyers.
- Il-2s usually flew tight low level formations of 5-8 planes which kept formation and left defense to the rear gunners, but once in a while one would do a crazy thing and go offensive.
- Nobody ever bothered about convergence. MGs were set to 200 meters and the cannon was not converging at all.
- it was extremely difficult to aim at low altitudes, as the ground effect buffeted your plane. This even became worse when he entered the enemy's prop wash.

Some things maybe unique for the theater he flew in:

- radio communications were extremely bad, often did not work at all.
- they flew in extremely bad weather. One of his Il-2 kills was made when the bottom of the clouds was just 250m above ground!
Such bad weather made any kind of altitude fighting impossible. They tried to sneak on Il-2s flying extremely low (3-4 meters on flat ground!) and if the escorts noticed them, they engaged in turning fights.
Flying into a cloud usually put you out of the fight for good, so you could always get away if you wanted, but if you came out again you had lost the enemy and your wingmen.
Basically no combat was above 2000 meters, and the only enemy plane he ever saw that was higher was a recon Pe-2 his leader failed to spot, even after he fired a warning burst over his plane!

- if low on fuel, he usually strafed russian troop columns with his remaining ammo until it ran out, but dedicated strafing or ground attack was not flown and he never dropped a bomb. JG 52 was strictly an air-to-air unit.

Historically interesting:
- he actually volunteered for a suicide mission (!) in April 1945, only to be turned down by his Staffelkapitän:"JG 52 pilots dont commit suicide, they shoot down enemy planes!"

- Erich Hartmann tried to drive through a wooden barracks building on a Kettenkrad while drunk
 
Apparently this happened on 8th May after he had just claimed his last victim and got dead drunk on the news that the war was over.

Regarding other aces, he knows most of them quite well. Mostly not because of his wartime merits, but because of his easygoing personality and his intelligence, I suppose. But JG 52 certainly has a strong comradeship until this day.

In wartime, Hartmann was his Gruppenkommandeur.
Hartmann had almost a godlike status to young pilots like him, and he quite seemed to enjoy it. Yet he was a responsible and very able leader who took great care of his men.
Being a little vein and being a real hero can go together 

Of course nobody of the younger crowd called him Bubi, rather Herr Major.
Yet, even a young, relatively fanatical pilot like our Fähnrich openly disagreed with Hartmann regarding his "go close" method, as he was convinced that it wasnt necessary and the risk of damaging your plane by debris was too high.
Hartmann once put him in hack for three days because of a slight noseup while taxying and also for insulting his long serving supply officer. Still, in other units this might have caused official disciplinary action while Herrmann Graf had the strict "JG 52 internal" policy. No member of JG 52 was handed over to military justice for anything but a capital crime. This again shows how unjustly Graf was treated by Tolliver/Constable.
As a Leipziger, he was released into the GDR and tried to join the east german air force in the 1950s. He was refused, but not because of being a "fascist" pilot but because a relative had run away into the west!
Yet he still managed to log the occasional flying hour all these years while working as a construction engineer and still continues to fly today.
I can only recommend anyone who has the opportunity to do so, if you know a veteran, talk to him...
Not all of them may be such amicable and modest people like Leisebein, but it is still worth it.

Some points I forgot:

- He told that pilots were urged to use Methanol (MW50) only in emergency.
Theoretically the engine could sustain 10 minutes of use but that was a chance no one was willing to take. There were good engines who might tolerate even longer use and there were bad ones which seized up as soon as you activated Methanol.
He himself used it for hard climbing turns while evading Lavotchkins.

- Quality of planes was still not a problem until the very last Messerschmitt. There were cases of deliberate sabotage but usually the planes were reliable and had no structural deficits.

- He usually sighted by tracer, at least in non deflection shots. MG hits on Il-2s gave spectacular ricochets which you couldnt miss and as soon as you saw that, you fired the cannon.

- Evading rear gunners after a firing run was done by passing over the Il-2s as close as possible to give the gunners a high deflection target for a short time only.
Generally only one pass was made and usually the Rottenflieger engaged as well after the leader had made his run.

How he got into JG 52:
As usual he had volunteered for Reich defense and was trained in order to engage four-engined bombers. At this time advanced and operational training was merged to save fuel (which didnt exactly improve training).
He never met Herrmann Graf (Kommodore of JG 52 in 1945) personally but a friend from training did so at his birthday. Leisebein was invited as well but he couldnt come as that was before 1990.
Apparently Graf was on leave in the region, he came from the area near Lake Constance where advanced training was, and visited the school to recruit new pilots for JG 52.
Apparently he told the commander of the school something like "give me the best ones" and so Leisebein and some others recieved news that they would join JG 52 instead of Reichsverteidigung the very moment they were packing their bags!
They were overjoyed by the prospect, as JG 52 had a legendary reputation and east front fighting was an individualists war, not the large-formation mass combat in the west.
Basically, Graf saved his life, as hardly anyone of the new pilots sent to the Reichsverteidigung survived...

Offline Redspider

  • *
  • Pure evil....ZŁOOOOO !
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #35 dnia: Września 01, 2006, 09:05:09 »
Bardzo fajne, tyle, że przyjete jest jak ktoś wkleja tekst w obcym języku to i go również tłumaczy, chocby w krócie....
NA PLASTERKI !!!

Geniusz może mieć swoje ograniczenia, ale głupota nie jest tak upośledzona

Offline Kos

  • Global Moderator
  • *****
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #36 dnia: Września 01, 2006, 09:09:22 »
Super tekst. Dzięki v2. Tylko problem jest taki, że ja nic z tego nie rozumiem a to z prostej przyczyny iż nie znam tego języka. Myślę, że na naszym Forum takich jak ja znajdzie sie jeszcze kilku. Może jednak pokusisz się o chociaż streszczenie byśmy wspólnie mogli cieszyć sie informacjami zawartymi w podanym przez Ciebie tekście.


Kosie to jest tłumaczenia na pół dnia - czy w związku z tak przyziemnymi sprawami jak życie :D ,  praca i reszta tych gupot  :002: v V2 miał nie podzielic się linkiem ?, bo przetłumaczyc napewno nie miałby czasu. Założe się że 75 % populacji forum potrafi się nim posługiwać w stopniu umożliwaiającym zrozumienie tekstu od razu lub po chwili z pomoca słownika. Dla pozostałych 25 powstało w sieci 1241^2 translatorów angielskiego na tak egzotyczne języki jak swahili i polski, a wystarczy minimalny wysiłek by użyć copy/paste i już rozumiec. Trudno - nie zna się angielskiego to trzeba płacić frycowe - skoro ja  poza tym co nauczyłem się oglądając Vier panzertruppen und hund  i grając w sturmovika ( treffa ! Ich hab ein! ) nie kumam tej barbarzyńskiej mowy ni w ząb, potrafię bez problemu przetłumaczyc translatorem instrukcje obsługi silnika tak by ją zrozumieć , to z angielskim może być tylko lepiej gdyż techniczne potworki językowe w niemieckim nie mają sobie równych


Oczywiście, masz rację.
« Ostatnia zmiana: Września 01, 2006, 10:56:09 wysłana przez Kos »
Dziadek Kos

chincz

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #37 dnia: Września 01, 2006, 09:42:46 »
- it was extremely difficult to aim at low altitudes, as the ground effect buffeted your plane. This even became worse when he entered the enemy's prop wash.

Witam
Co to za zjawisko powyżej?
Pozdrawiam

PS
A ten fragment o komunikacji radiowej... Machanie skrzydłami obowiązywało najwidoczniej nie tylko w ACz he he

chincz

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #38 dnia: Września 01, 2006, 09:58:15 »
- celowanie na małych wysokościach było ekstremalnie trudne z powodu "efektu podłoża" wpływającego na samolot. Zjawisko to nasilało się jeszcze podczas wchodzenia w strumienie zaśmigłowe.
(specjalistą od angielskiego nie jestem jednakowoż, ale myślę, że będzie wiadomo, o co chodzi)

Elwood

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #39 dnia: Września 01, 2006, 10:11:11 »
Jak nietrudno zgadnąć, im niżej, tym rzeźba terenu i przeszkody terenowe generują większe zaburzenia opływu warstwy powietrza, czyli mówiąc najprościej, jeśli wieje wiaterek, to im niżej tym bardziej rzuca, bo się na byle obsranej linii drzew wzdłuż drogi też może tworzyć mały rotorek. W efekcie jak się leci kosiakiem na minimalnej wysokości, to po prostu rzuca, tym mocniej im szybciej się leci. Nigdy nie leciałem Mirage 2000, ale podobno w tym układzie aerodynamicznym rzuca najbardziej.
Tyle, tak łopatologicznie.

Schmeisser

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #40 dnia: Września 01, 2006, 10:23:48 »
Prop wash to zapewne silnie turbulentny ślad jaki pozostawia w powietrzu śmigło a w szerszym ujęciu samolot. To nie są żarty - taka 109 potrafiła zwalić się w korkociąg na 7 km z powodu asymetrycznego otwarcia slotów a nawet ich uszkodzenia po wjechaniu w obszar turbulencji zostawionych przez niewielkie taktyczne ugrupowanie 1200 fortec.
Radiostacja FuG16 czy FuG15 to na nasze dzisiejsze standardy troszke gorsze CB radio - 80 km zasięgu to chyba miało przy antenie lotniczej , z 2 m anteną na ziemi, w takim Stugu czy innym Tigrze miało już zasięgu zaledwie 4 km. To były komunikatory taktyczne jakbyśmy je określili.
« Ostatnia zmiana: Września 01, 2006, 10:30:21 wysłana przez Schmeisser »

Offline rutkov

  • KG200
  • *
  • Versuchskommando
    • KG200
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #41 dnia: Września 01, 2006, 10:29:46 »
A ten fragment o komunikacji radiowej... Machanie skrzydłami obowiązywało najwidoczniej nie tylko w ACz he he

To że się macha skrzydłami czy wręcz pokazuje ręką nieoznacza braku radia. Cisza radiowa to jedna z podstawowych zasad lotniczego ataku. Przeciwniek też ma radio i może mieć nasłuch włączony na naszą częstotliwość. Nawet jeżeli komunikat o ataku może dotyczyć formacji oddalonej o setki km, to ja bym się przynajmniej raz obejrzał do tyłu i  w słońce też spojrzał. Zasada ta obowiązuje też w tak głupiej grze jak PF przy lataniu frontów (wiem to jest dział real ale nie mogłem sobie odpuścić).
miłośnik 110-tki    •    I/KG200_Doktor  ♥1972-†2006   •   Czekamy Ciebie czerwona zarazo, byś wybawiła nas od czarnej śmierci. Byś nam, kraj przed tym rozdarłszy na ćwierci, była zbawieniem, witanym z odrazą.    •   Han Pasado!    •    GDY WIEJE WIATR HISTORII, LUDZIOM JAK PIĘKNYM PTAKOM ROSNĄ SKRZYDŁA, NATOMIAST TRZĘSĄ SIĘ PORTKI PĘTAKOM

Schmeisser

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #42 dnia: Września 01, 2006, 10:33:02 »
Z tym nasłuchem na naszej albo wrogiej częstotliwości to bzdura mein Rutkov wzrosła na szturmovikowym gruncie :D Takie radio w szpitfojerze miało 4 klawisze i dwie wtyczki. A\klawisze A, B ,C to rózne kanały - na wypadek jakby ktoś się zaczął wcinać nam do rozmowy, a na ostatnim zakresie wołało 'Andy!!!!! Behind You, on Your tail!!!!! Jump Andy!!!!"

Gdzies czytałem ze w czasie lądowania w normandii ilość radiostacji formalnie zagłuszyła niemców lepiej niż specjalistyczny sprzęt który niemcy odfiltrowywali mniej więcej od 40 roku :D
Własnie sprawdziłem :D - w mieczysławach montowano telefunkena FuG 7 zestrojony na 2500 do 3700 kHz , i umieszczone w 3 segmencie kadłuba więc poza zasięgiem pilota, a jak widac na panelu radiostacji  ( chociażby w naszej grze , znajduje się tam tylko włącznik zasilania i przyciski kanałów) .

Kolejne wielkie odkrycie niespójności Ola :D :D
« Ostatnia zmiana: Września 01, 2006, 10:43:32 wysłana przez Schmeisser »

Offline rutkov

  • KG200
  • *
  • Versuchskommando
    • KG200
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #43 dnia: Września 01, 2006, 10:48:37 »
OK, może i bzdura ale jak tłumaczyć nakaz ciszy radiowej. Rozumiem że wtedy stacje naziemne mogą odbierać rozmowy pilotów i ew. ostrzec swoich?
miłośnik 110-tki    •    I/KG200_Doktor  ♥1972-†2006   •   Czekamy Ciebie czerwona zarazo, byś wybawiła nas od czarnej śmierci. Byś nam, kraj przed tym rozdarłszy na ćwierci, była zbawieniem, witanym z odrazą.    •   Han Pasado!    •    GDY WIEJE WIATR HISTORII, LUDZIOM JAK PIĘKNYM PTAKOM ROSNĄ SKRZYDŁA, NATOMIAST TRZĘSĄ SIĘ PORTKI PĘTAKOM

kornelcio

  • Gość
Odp: Wspominki Marka Hanny na temat 'hundret nojna'
« Odpowiedź #44 dnia: Września 01, 2006, 10:50:51 »
Cytuj
Spędziłem dzisiaj wiele godzin rozmawiając z Manferden Leisebeinem.

Pan Leisebein był na zjeździe swojego rocznika JG 52 który miał miejsce w Altensteinie w weekend, po czym chciał

popatrzeć na będącego tam BF 190F-4 "white 3", którym latało JG 52.

Zawołał dyrektora muzeum i powiedział mu, że przyprowadził kilku przyjaciół - czyli NSU (ze sławnej kampanii "Bir

Hacheim") i poprzez NSU mnie...

"Sadly Yogy" oraz "CSThor" nie mogli przyjść, więc była to mała grupa.
Spotkałem naprawdę sławnego asa Luftwaffe w kwietniu, Waltera Schucka, ale wyglądało to raczej jak znakomitość na

prezentacji książki, podczas gdy dziś była to prywatna rozmowa.

*Fähnrich* Walter Leisebein zaczął trening lotniczy w późnym 1944 i dołączył do 3./JG 52 w grudniu 1945 roku. Wylatał

35 *combat sorties* (nie wiem, w jaki sposób to przetłumaczyć), zestrzelił pięć rosyjskich samolotów po czym został mu

przyznany EK II.
Dostał się do rosyjskiej niewoli razem z Hartmannem oraz resztą I. oraz III. JG 52.
Latał 109G-10s i G-14s podczas walk oraz 109G-6s I G-12S tak samo jak *Bücker 181* (niemiecki znam bardzo słabo) i inni

podczas treningów.

Mając około 80 lat, byłem zaskoczony jak młodzieńczy mi się wydawał i jak dobrą miał pamięć. Pamiętał każdy ruch w

każdej walce powietrznej, jaką kiedykolwiek stoczył.

Bardzo mocno się wgłębiał w to, jak latać "sto dziewiątką", jak trudne były starty i lądowania, gdy nie było się

przyzwyczajonym do ich dziwactw, pomimo tego nie miał żadnych prawdziwych wypadków podczas startów czy lądowań,

pomijając zniszczenia w walce powietrznej.
Interesujące było to, jak trudno walczyło się w 1945 na Śląsku. Podczas gdy JG 52 nie odczuwał w tym samym stopniu co

na zachodznim froncie strat jednostek, operował nad bardziej prymitywnymi w tej sytuacji warunkami, z nieistaniejącą

naziemną obroną, a\z dala od zakamuflowanych baz które były dosłownie polami do lądowań, nie lotniskami.

Odnośnie pytania "jak porównuje to z Iłem-2" (chodzi chyba o grę) rzucił światło na kilka punktów:

- Bf-109 nigdt nie tracił cotroli nad sterem kierynku lub lotkami w prędkościach dochodzacych do 800 km/h i nie mogłeś

lecieć szybciej Bf-em..
- Nigdy nie zanotował błysków z Mk 108, który był jego bronią na Iły-2
- Nie można było usłyszeć żadnych dźwięków innych samolotów albo strzałów z broni nieprzyjaciela. Nia zanotował La-5/7

strzelających za nim dopóki nie popatrzył się do tyły prosto w paszcze karabinów.
- Dodatkowe zbiorniki paliwa były znienawidzone, gdyż redukowały prędkość o jakieś 20 km/h.
- Nikt nie używał skoku śmigła wyłączając ustawienia w chorągiewkę podczas szybowania oraz lądowań na brzuchu.
- najbardziej bano się Yaka-3, gdyż przewyższał wznoszeniem Bf-a 109, aczkolwiek on spotkał jedynie La-5 lub La-7,

Yaki-9, Iły-2 i raz Pe-2.
- Identyfikacja samolotów w powietrzu była bardzo trudna, i przeważnie wszyscy wypatrywali tylko czerwonych gwiazd. Po

tym nikt nie miał czasu na myślenie o czym innym niż przetrwanie i zestrzelenie.
- piloci "Lavotchkinów" byli bardzo agresywni i dążyli do walki ofensywnej, wciąż "zatrudniali" 4 Ła na dwie

"sto-dziewiątki" i nikt nie zostawał ranny po żadnej stronie
- Yaki zazwyczaj operowały jako bliska eskorta Iłów-2 i latały defensywnie, raczej szukając możliwości odciągnięcia

Bf-ów od Sturmowików niż szukając zestrzeleń. Wciąż pamięta ich jako bardzo zdyscyplinowanych i dobrych pilotów.
- Iły-2 zazwyczaj latały nisko formacjami 5-8 samolotów trzymających formacji i "lewą defensywę" dla strzelców, ale od

czasu do czasu zdarzało się, że jakiś robił głupie rzeczy i przechodził do ofensywy
- Nikt nie kłopotał się o zbieżność karabinów. MG były ustawione na 200 metrów i działo nie było całkowicie zbieżne
- naprawdę trudne było utrzymanie celu na niskiej wysokości, gdy "efekt ziemii" (prądy wznoszące?) uderzały w twój

samolot.

Niektóre rzeczy były unikalne dla terenu w którym latał:

- komunikacja radiowa była bardzo zła, a często w ogóle nie działała.
- latali w bardzo złej pogodzie. Jednego z Iłow-2 zestrzelił gdy podstawa chmur była poniżej 250 metrów!
Taka zła pogoda sprawiała że latanie na jakiejkolwiek wysokości stawało się niemożliwe. Próbowali podkraść się do Iłów

lecąc bardzo nisko (3-4 metry nad ziemią!) i jeśli eskorta ich zauważyła, zajmowali się walką kołową. Lecąc w chmury

zazwyczaj mogli oddaliś się tam, gdzie chciele, ale jeśli wychodziłeś jeszcze raz gubiłeś nieprzyjaciela i twojego

Zwykle nie było walk powyżej 2000 metrów, a jedynym samolotem który widział wyżej był rozpoznawczy Pe-2.

- gdy było mało paliwa, zazwyczaj wystrzeliwał wszystkie swoje pociski na kolumny rosyjskie, ale nie latali nigdy z bombami. JG 52 był jednostką "powietrze-powietrze".

Dalszą część przetłumaczę później, gdy znajdę czas, no chyba, że ktoś mnie uprzedzi. (to jest przetłumaczone do "historically interesting".
skrzydłowego.

pozdrawiam

P.S. Tekst jest w miarę technicznie trudny, więc nie zdziwcie się jeśli znajdziecie błędy ;)