No to uporządkujmy trochę w dużym skrócie informacje o
MiGu-29SMT. Otóż istnieją bądź istniały co najmniej 3 wcielenia SMT.
MiG-29SMT Produkt 9.17 To pierwsza propozycja kompleksowej modernizacji powstała z inicjatywy Michaiła Korżujewa przy udziale już ś.p. firmy Russkaja Awionika. Jeśli chodzi o radiolokator, to samolot posiadał modyfikację Rubina - radar N019MP z dotychczasową anteną (odwrócony reflektor Cassegraina), ale z wymienionymi blokami elektroniki. Warto zaznaczyć że wkrótce często wymieniany radiolokator N019MP został zastąpiony w projekcie przez dalsze rozwinięcie - N019M1. Kokpit z 3 dużymi wyświetlaczami MFI-69 (wyprodukowane przez Russkaja Awionika) oraz ogromny, nakładany feralny zbiornik na 2020 litrów. Pierwszy lot ze zbiornikiem miał miejsce 22 kwietnia 1998 roku. Charakterystyczną cechą jest również "malezyjska" chowana sonda do tankowania w powietrzu z systemu przewodu giętkiego.
MiG-29SMT Produkt 9.18 9.18 był następnym z kolei wcieleniem SMT, powstałym po przejęciu firmy przez nowe kierownictwo. W lutym 1999 roku bowiem w wyniku rotacji personalnych Korżujew odchodzi. W międzyczasie nowym generalnym dyrektorem konstruktorem RSK MiG został Nikołaj Nikitin. Postanowiono też dalej rozwijać SMT. Tym razem zmieniono aranżację kokpitu (trzy ładne wyświetlacze MFI-10-6 produkcji Technokompleks). Podstawowa różnica to radiolokator Żuk-M/ME mający zespół antenowy w postaci panelu szczelinowego, więc zaoszczędzono nieco masy. Z zewnątrz charakteryzuje go brak sprawiającego problemy zbiornika konforemnego. Samolot może przenosić dwa podskrzydłowe zbiorniki o pojemności 1150 litrów każdy, oraz nowy zbiornik podkadłubowy o powiększonej pojemności 2000 litrów (w porównaniu do 1500 litrów w starszych wersjach). 9.18 poszedł do Jemenu. Nie jest jasne jakie wcielenie SMT posiada Erytrea, ale najprawdopodobniej jest to właśnie 9.18.
MiG-29SMT Produkt 9.19 Jest wyposażony prawie identycznie względem wersji 9.18 (w tym radiolokator Żuk-M), ale dodatkowo posiadający nowy, nakładany na kadłub zbiornik o pojemności 950 litrów, nie mający tak negatywnego wpływu na zachowanie samolotu jak zbiornik z wersji 9.17. Powstał z dawnego egzemplarza testowego MiGa-29S (9.12S) a później MiG-29SM o nr bocznym 777. Samoloty tej wersji zamówiła Algieria jednak ich odbiór został wstrzymany, zaś maszyny oglądamy obecnie w bazie 14 GwIAP w Kursku, już jako własność WWS. Na bazie 9.19stki powstaje również indyjski MiG-20UPG... czy jak on się tam zwać będzie, a odróżniać go będą niektóre rozwiązania z MiGów-29K (zapewne dążenie do unifikacji wyposażenia).
W zestawieniu pomijam tutaj dwie wersje MiGa-29UBT:
Produkt 9.52 - na wzór standardu 9.17, łącznie z wielkim zbiornikiem paliwa);
Produkt 9.53 - na modłę standardu 9.18.
Co do literek UBT to mówi się o rezygnacji z tego oznaczenia i powrocie do UB, określanego po prostu jako "zmodyfikowany UB".
MiG-29BMGdzieś na boku jeszcze istnieje sobie MiG-29BM, rodzima modernizacja Białorusi, powstała przy udziale Awiacjonnego Remontnowego Zawodu nr 558 w Baranowiczach, na bazie samolotów wersji 9.13. Charakterystycznym elementem maszyny jest 'prosta', umieszczona w stałej pozycji sonda do pobierania paliwa w powietrzu. Maszyna jest nieco mylnie kojarzona ze starym MiGiem-29SM. Sądząc po wyposażeniu, bliżej jej chyba jednak do rosyjskich SMT (głównie 9.17).
I na koniec - generalnie obecnie nie ma czegoś takiego jak SMT2. Jakiś czas temu pod tą nazwą był reklamowany 9.18 oraz 9.19, ale formalne oznaczenie zostaje jak dotąd "po staremu". Warto zauważyć że rozważano również niegdyś wyposażenie MiGa-29SMT w radiolokator Żuk-MF/MFE z anteną z pasywnym skanowaniem elektronicznym i nadanie mu z tego tytułu właśnie oznaczenia SMT2.
