Bardzo możliwe, ja tego numeru nie mam i nie widziałem
Obecna konfiguracja mnie póki co wcale nie dziwi, 10 punktów podwieszeń i inny typ stateczników to na razie projekt koncepcyjny i nie zastosowano go na żadnym egzemplarzu, chyba że znów czegoś nie wiem
Wcale bym się też nie zdziwił jakby realnie dążono do unifikacji płatowców z MiGiem-29K/KUB Izd. 9.41/9.47.
Co do silnika to niestety się w tej chwili nie orientuję jak sprawa wygląda, jakiś czas temu była mowa o jakiejś wariacji RD-133, obecnie chyba bardziej realny jest zaprezentowany w 2001 roku silnik Klimowa RD-33MK o suchym ciągu 53.0 kN i 88.3 kN na zakresie dopalania, stosowany też na MiGu-29K/KUB. Jest mocniejszy o jakieś 8% od poprzedników. W każdym razie jakiś postęp wobec RD-33 serii 3.
Odnośnie radiolokatora Żuk-A (eksportowe oznaczenie Żuk-AE) rozwijanego przez NIIR Fazotron to tak "na szybko" - przewidywane są dwa etapy rozwoju:
FGA-29: I etap, średnica apertury anteny zredukowana do 575[mm] oraz liczba elementów nadawczych/odbiorników T/R ograniczona 680 (170 pakietów z czterech modułów każdy); antena ustawiona w pozycji pionowej. Ogólna masa kompleksu radiolokacyjnego 220[kg].
FGA-35: II etap, średnica apertury anteny powiększona do 700[mm], panel anteny został pochylony pod kątem ~20 stopni (poprzednio był ustawiony pionowo). Obecna konfiguracja składa się z 1064 pogrupowanych elementów promieniujących/odbiorczych T/R, ale z tego co wiem niewielkie zmiany są wciąż możliwe. Radiolokator otrzyma nowy kompleks obliczeniowy i nowy wielofunkcyjny generator szerokopasmowy. Dzięki temu ma być możliwa praktyczna implementacja nowych reżimów pracy radaru. Jakiś czas NIIR miał spore problemy z efektywną metodą rozpraszania ciepła, ale już chyba zostało to rozwiązane.
W tym roku finalna propozycja konfiguracji FGA-35 ma przechodzić testy. Prawdopodobnie badania w tym zakresie już trwają.
Osobną kwestią jest projektowanie elementów nadawczo-odbiorczych T/R. Prace nad takimi elemetami przedsięwzięto już w latach 90tych przez grupę NIIP Fazotron-Ałmaz, wówczas rezultaty były niezadowalające bo otrzymane układy przypominały wydajnością i skalą integracji amerykańskie projekty z początku lat 90tych. Wysiłek ten kontynuowano do 2002 roku i prace te prowadzi się nadal. W międzyczasie wykorzystano elementy produkcji zachodniej. Obecnie prace te zlecono dwóm kompaniom z Tomska: NPF Mikran oraz NII PP (Nauczno-Isledowatiejskij Institut Polpriewodnikowych Priborow). Dość powiedzieć że w modułach zastosowanych w FGA-29 w wersji pokazanej w Bangalore w 2007 roku wykorzystano m.in. programowalne układy cyfrowe i ukł. FPGA ACEX® 1K firmy Altera (
http://www.altera.com).
Mimo to najprawdopodobniej docelowo produkowane będą oba modele stacji - zarówno FGA-29 jak i FGA-35. Dzieje się tak z tej przyczyny iż elementy kompleksu radiolokacyjnego Żuk-AE/FGA-29 mogą być zastosowane do przebudowy i modernizacji obecnych radiolokatorów N010ME (Żuk-ME), szeroko stosowanych m.in. w MiGach-29SMT Izd. 9.18 oraz Izd. 9.19 do standardu reprezentowanego przez radiolokator AFAR czyli Żuk-AE. Koncepcję takiej modernizacji NIIR Phazotron kieruje do dotychczasowych użytkowników MiGa-29SMT. Zastosowanie do tej modernizacji stacji Żuk-AE/FGA-35 o większej ilości elementów T/R jest natomiast niemożliwe z uwagi na zbyt duży pobór mocy i zapotrzebowanie na chłodzenie. Po prostu mimo że średnica 700mm jest wystarczająca i radar teoretycznie "wejdzie" do zwykłych MiGów-29 zmodernizowanych jako MiG-29SMT, to nie obeszłoby się bez poważnej i kosztownej przebudowy innych systemów pokładowych samolotu - układów chłodzenia, instalacji elektrycznej etc. Po prostu nie warte zachodu, a mniejszy FGA-29 i tak oferuje znaczny wzrost możliwości wobec poprzedników: zarówno Żuka-ME jak i modyfikacji starszych Rubinów (N019).
Warto jeszcze dodać że makietę bardzo wstępnej wersji tego radaru pokazano już podczas wystawy MAKS w Żukowskim w LII im. Gromowa w sierpniu 2005 roku. W tym czasie radiolokator miał antenę o średnicy apertury ~700[mm], obejmując sumarycznie 1088 układów nadawczych/odbiorników (T/R) ówcześnie wyprodukowanych przez rodzime przedsiębiorstwa i zgrupowanych w łącznie 272 czterokanałowe moduły. Ten projekt jednak okazał się zdecydowanie zbyt ciężki (~400-450[kg]) i dopiero w następnej wersji masa poszczególnych bloków została zmniejszona, zmieniono też technologię wytwarzania odbiorników.
Warto też wiedzieć że początkowo radiolokator ten miał mieć oryginalne oznaczenie Żuk-MA/MAE, zostało ono jednak porzucone i obecnie stosuje się Żuk-AE.
To tak tytułem usystematyzowania wiedzy
